5

CONTINUATIO.

Post contemplationem specialem singularum
Virtutum, cum Aristotele accedimus ad
considerationem AMICITIAE, quae licet
virtus non sit, Piccolom. grad. 7. Phil. Mor. cap.
9. magnam tamen cum virtute videtur ha-
bere cognationem, 8. Eth. Nicom. cap. 1. Pic-
col. d. g. cap. i et ii. ita, ut non incommode
ab eodem, suavissimus virtutum nuncupetur
fructus, cap. 7.8.10. et 22. omnique homnium
conditioni apprime utilis et necessarius.
Porro cum Virtus, teste Scaligero exercit. 317 sect.3. Beatitudinem, tan-
quam ultimum finem, in quo acquiescat, sibi propositum habeat : illa
vero sine Amicitia suis numeris nequeat esse absoluta, Piccol. cap. 22. 8.
Eth. 1. sequitur, huius tractationem in Philosophia Morali nequaquam
esse praetermittendam. Quamobrem, operam non inutilem me sus-
cepturum arbitrabar, si de hoc fructuosissimo thesauro, placidam disquisitionem in publicum, exercitii causa, adducerem.

THEMA 1.

Ut eo rectius collatio nostra instituatur, tenen-
dum, nos non de amicitia, quae etiam in rebus na-
turalibus deprehenditur ; alias συμπάθεια,
sicut contrarium ἀντιπάθεια, nuncupata, de quibus multa
Scalig. exercit. 344. Sect. 2 et seqq. sed quatenus pressi-
us, magisque proprie sumta, iuncta est cim ratione, solique
competit homini. Piccol. de rer. def. pag. 252. locutu-
ros.

II.

Definitur Amicitia, quod sit ἔυνοια ἐν ἀντιπιπονθέσι
μὴ λανθάνουσα, mutua et manifesta inter aliquos benevo-
lentia. 8 Eth. Nic. cap. 2.

III.

Illius obiectum est amabile, quod tripliciter consi-
deratur, ita ut secundum primarium respectum, honestatem